121215-Soccer-Gallery-OB-G5.vadapt.767.high_.82

Największe emocje w fazie grupowej powinny towarzyszyć zmaganiom w grupie E, w której swoje siły skonfrontują aktualni wicemistrzowie Europy – Włosi, wiceliderzy rankingu FIFA – Belgowie, dowodzeni przez przeżywającego prawdopodobnie najlepszy okres w karierze Zlatana Ibrahimovicia Szwedzi oraz waleczni i nieobliczalni Irlandczycy. Czy właśnie w gronie zespołów rywalizujących w „grupie śmierci” należy upatrywać faworyta do końcowego triumfu?

e4r

Flag_of_Belgium.svg Belgia

Czy Czerwone Diabły zagrają w końcu turniej na miarę oczekiwań i gigantycznego potencjału, jakim dysponują? To pytanie zadają sobie od kilku tygodni niemal wszyscy futbolowi eksperci, typując Belgów jako jednego z głównych kandydatów do końcowego triumfu. Argumentów mają ku temu niezliczoną ilość – młody (średnia wieku całej kadry to niespełna 26 lat), głodny sukcesów, ale już doświadczony i ograny na arenie międzynarodowej skład, obecność lidera w każdej formacji, tylko jedna porażka w eliminacjach, prestiżowe zwycięstwo z Francją w meczu towarzyskim, a przede wszystkim bardzo wysoka forma poszczególnych piłkarzy. Poza tym Belgia jest od prawie pół roku najwyżej sklasyfikowaną europejską reprezentacją w rankingu FIFA (aktualnie 2. miejsce – przyp. red.), więc najwyższy czas na potwierdzenie tego na zielonej murawie.


Komfortu wyboru Marcowi Wilmotsowi mógłby pozazdrościć niejeden selekcjoner na świecie. W ofensywie Belgowie dysponują prawdopodobnie najmocniejszym zestawieniem spośród wszystkich uczestników EURO 2016. Selekcjoner Die Roten Teufel mógł sobie pozwolić na pominięcie graczy pokroju Nacera Chadliego (Tottenham), Kevina Mirallasa (Everton), Thorgana Hazarda (Borussia Mönchengladbach) czy wieloletniego kapitana, Stevena Defoura (Anderlecht), skoro ma do dyspozycji tegorocznych uczestników finałów Ligi Europy (Simon Mignolet, Christian Benteke, Divock Origi), Ligi Mistrzów (Yannick Ferreira-Carrasco) czy Pucharu Anglii (Marouane Fellaini). Prawdziwy nadmiar bogactwa panuje w linii pomocy – właściwie każdy z ośmiu graczy powołanych na turniej finałowy Mistrzostw Europy jest kandydatem do gry w podstawowym składzie Czerwonych Diabłów, a co najważniejsze wszyscy, poza Edenem Hazardem, który notabene w końcówce sezonu 15/16 zaczął odzyskiwać formę, zaliczyli udane rozgrywki w klubach. Radja Nainggolan był niepodważalnym liderem drugiej linii Romy, jej płucami i sercem (za co zresztą trafił drugi raz z rzędu do jedenastki sezonu Serie A), Moussa Dembélé rozegrał jeden z najlepszych sezonów w karierze w barwach walczącego niemal do końca sezonu o mistrzostwo Anglii Tottenhamu, Kevin De Bruyne niemal od razu po transferze z Wolfsburga stał się jednym z liderów półfinalisty LM – Manchesteru City (17 goli i 9 asyst dla Obywateli w minionym sezonie), a Dries Mertens był jednym z członków znakomitego, niezwykle bramkostrzelnego tercetu ofensywnego wicemistrza Italii, Napoli (11 goli i 6 asyst we wszystkich rozgrywkach).


Głównym problemem, z jakim będzie musiał się zmierzyć Wilmots jest odbudowanie mentalne większości swoich piłkarzy, którzy mimo bardzo dobrych statystyk indywidualnych, nie wygrali w tym sezonie żadnego znaczącego trofeum w piłce klubowej. Wyjątek stanowią jedynie Fellaini i Witsel, jednak krajowe puchary z pewnością nie były głównym celem ich zespołów, które w przyszłym sezonie, zamiast w elitarnej Champions League, będą rywalizować tylko w Lidze Europejskiej.

Sporo kłopotów może także przysporzyć belgijskiemu selekcjonerowi zestawienie bloku obronnego – teoretycznie najsłabszej formacji Czerwonych Diabłów. Na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy kontuzje wykluczały kolejno Vincenta Kompany’ego, ostoję defensywy Manchesteru City i kapitana reprezentacji Belgii, Nicolasa Lombaertsa, podstawowego stopera Zenita St. Petersburg oraz Dedrycka Boyatę, który zaczął przy doświadczonym Mikaelu Lustigu wyrastać na lidera obrony Celticu. W związku z tym partnerem absolutnego pewniaka na środku belgijskiej obrony, Toby’ego Alderweirelda zostanie prawdopodobnie któryś z mniej doświadczonych (Denayer, Kabasele) lub pozbawionych właściwego rytmu meczowego (Vermaelen, Ciman) piłkarzy. Wilmots nie widzi tu jednak większego problemu:

 „Nawet pomimo tych kontuzji wciąż mam do dyspozycji Alderweirelda, Denayera, Vermaelena i Verthongena. Chyba nie jest więc tak źle”

Wydaje się zatem, że właśnie tak będzie wyglądało zestawienie defensywy Belgów na inauguracyjny mecz w grupie E z Włochami, a więc najtrudniejszym na papierze rywalem w pierwszej fazie turnieju. Czy piłkarze z Beneluksu powinni obawiać się tej konfrontacji? Chyba niekoniecznie. Mistrzowie świata z 2006 roku od momentu triumfu na niemieckim mundialu zdecydowanie częściej rozczarowywali na wielkich turniejach (MŚ 2010 i 2014 – faza grupowa, ME 2008 – ćwierćfinał), a poza tym borykają się z kilkoma problemami personalnymi (chociażby zestawienie linii ataku czy kwestia obsady boków obrony). Pewną przewagą psychologiczną po stronie Belgów może się okazać zwycięski sparing z 13 listopada 2015, wygrany przez Czerwone Diabły 3:1.

Czy udane eliminacje były dla Belgów tylko przystawką przed daniem głównym, które podopieczni Marca Wilmotsa zechcą skonsumować na francuskiej ziemi? Zdaniem Włodzimierza Lubańskiego, byłego piłkarza i trenera KSC Lokeren, oczekiwania wobec kadry Die Roten Teufel są zdecydowanie zbyt wysokie:

„Belgowie mają kilku bardzo dobrych piłkarzy, ale jako drużyna nie są gwarancją odniesienia sukcesu na dużym turnieju. Na pewno będzie ich trudno ograć, ale o zwycięstwo w takim turnieju będzie niezwykle trudno” – powiedział wybitny reprezentant Polski w rozmowie dla portalu PolsatSport.pl

Nie ma jednak wątpliwości, że oczekiwania wobec piłkarzy „złotej generacji” belgijskiego futbolu będą w kraju Paula Rubensa ogromne. Aby im sprostać, piłkarze Wilmotsa muszą się zaprezentować we Francji o wiele lepiej, niż na ostatnim mundialu, gdzie co prawda odpadli dopiero w ćwierćfinale z Argentyną, ale swoją grą absolutnie nie zachwycili, bazując często na indywidualnych przebłyskach którejś z gwiazd. W konfrontacji z europejskimi potęgami w decydującej fazie turnieju – Francją, Hiszpanią czy Niemcami – może okazać się to jednak niewystarczające.

Czy wiesz, że…

  • W 2000 roku Belgia została pierwszym gospodarzem turnieju finałowego Mistrzostw Europy, który odpadł już w fazie grupowej
  • W eliminacjach do EURO 2014 Belgowie strzelili aż 24 gole, ale tylko 4 z nich były dziełem napastników – Christian Benteke, Divock Origi, Michy Batshuayi oraz Laurent Depoitre trafili do siatki po razie
  • Aż 11 z 23 piłkarzy powołanych na turniej we Francji reprezentuje na co dzień barwy zespołów angielskiej Premier League
  • W ubiegłym roku reprezentacja Belgii została uhonorowana prestiżową nagrodą Drużyny Roku FIFA, stając się dopiero szóstym zespołem, którym dostąpił tego zaszczytu (po Niemczech, Argentynie, Francji, Brazylii i Hiszpanii)
  • Radja Nainggolan zadebiutował w kadrze Czerownych Diabłów w 2009 roku, jeszcze jako gracz drugoligowej włoskiej Piacenzy
  • Romelu Lukaku jest trzecim najmłodszym debiutantem w historii belgijskiego futbolu (16 lat i 296 dni)


IrelandFlagImage Irlandia

Zgodnie z przewidywaniami wielu ekspertów na Wyspach po objęciu sterów reprezentacji przez Martina O’Neilla i Roya Keane’a klimat wokół kadry Irlandii znacząco się poprawił, podobnie zresztą jak gra, która nie jest już oparta wyłącznie na prymitywnym wybijaniu piłki do przodu i stałych fragmentach gry. Świetnym rozwiązaniem okazała się przede wszystkim zmiana taktyki na bardziej ofensywną (przeważnie 1-4-4-2, względnie 1-4-3-1-2) i wykorzystanie piłkarzy o potencjale kreacyjnym, którzy przez włoskiego selekcjonera byli pomijani – Jeffa Hendricka, Robbiego Brady’ego i Wesa Hoolahana. Od razu przełożyło się to na skuteczność The Green Army. Piłkarze z Zielonej Wyspy do tej pory jeszcze nigdy nie przekroczyli w eliminacjach do wielkiego turnieju bariery 20 goli, a w kwalifikacjach do EURO 2016 (wliczając w to także baraże) ustrzelili ich 22. Ponad połowa tego dorobku to zasługa trzech napastników – Robbiego Keane’a, Jonathana Waltersa (obaj po 5 trafień) oraz Shane’a Longa (3 gole), którzy doskonale się uzupełniali.

erwe

Mocnym punktem reprezentacji Irlandii jest bramkarz Darren Randolph, na co dzień rezerwowy golkiper West Hamu, który przez całe eliminacje ME bronił bardzo pewnie, podobnie jak wówczas, gdy Slaven Bilić wystawiał go od pierwszej minuty w spotkaniach ligi angielskiej. Dobrze obsadzone są także boki obrony. Na prawej stronie pewne miejsce ma Seamus Coleman, który powoli odzyskuje formę sprzed kontuzji, a w optymalnej dyspozycji jest jednym z czołowych bocznych obrońców na Starym Kontynencie. Po przeciwległej flance biega z kolei Robbie Brady, którego przesunięcie z linii pomocy do obrony okazało się znakomitym pomysłem. 24-letni defensor Norwich nieźle radzi sobie w pojedynkach indywidualnych i raczej nie popełnia błędów w destrukcji. Mimo iż obaj wspomniani gracze nie mogą zaliczyć zakończonych rozgrywek do udanych (klub Brady’ego spadł z Premier League, a Everton Colemana zaliczył najgorszy sezon w najwyższej klasie rozgrywkowej od kilku lat – przyp. red.), to pod skrzydłami O’Neilla i Keane’a do tej pory raczej nie zawodzili. Podobnie jak John O’Shea, który najlepsze lata kariery ma już za sobą, ale wciąż pozostaje niekwestionowanym liderem irlandzkiej defensywy. O tym, jak trudno walczy się z mierzącym ponad 190 cm stoperem Sunderlandu przekonał się chociażby reprezentant Polski – Robert Lewandowski, jeden z najlepszych napastników na świecie. Zresztą nie tylko on. Nie licząc ostatnich meczów towarzyskich, twardo grający w obronie Irlandczycy stracili tylko 8 goli w 14 meczach, z czego aż 3 w konfrontacjach z Biało-Czerwonymi. Sposobu na golkipera The Green Army nie potrafili znaleźć w tym czasie chociażby reprezentanci Niemiec, Szwajcarii czy Anglii.

Eliminacje do francuskiego czempionatu pokazały, gdzie tkwi największa siła kadry O’Neilla. Irlandczycy nie przegrali żadnego z 5 meczów rozgrywanych na Aviva Stadium w Dublinie (3 zwycięstwa, 2 remisy), pokonując nawet przed własną publicznością, podobnie jak Biało-Czerwoni, aktualnych mistrzów świata. To właśnie dwa zwycięstwa odniesione jesienią ubiegłego roku, z Niemcami i Gruzją, w połączeniu z dwiema porażkami i remisem Szkocji, a więc głównego kontrkandydata w walce o trzecie miejsce, zapewniły Irlandii kolejne baraże o awans na turniej rangi mistrzowskiej (7 raz w ostatnich 20 latach!). W decydującym dwumeczu, po mało atrakcyjnych widowiskach, Walters i spółka wyeliminowali faworyzowaną Bośnię i Hercegowinę.

Nie ma wątpliwości, że aktualne wyniki reprezentacji to w głównej mierze zasługa znakomicie współpracującego ze sobą tandemu O’Neill – Keane. Pierwszy z nich jest odpowiedzialny za taktykę oraz personalia, drugi – za rozpracowywanie rywala i atmosferę. O’Neill to umysł analityczny, perfekcjonista, Keane to z kolei naturalny typ lidera. Charyzmatyczny 44-latek jest dla obecnych reprezentantów tak samo wymagający, jak był w stosunku do siebie, kiedy przywdziewał jeszcze czerwony trykot Manchesteru United. Roy nie znosi gry “na pół gwizdka”, dlatego nie dziwi jego reakcja po ostatnim, przegranym meczu towarzyskim.


Ostatnie sparingi stanowią bowiem wyraźny sygnał ostrzegawczy dla The Green Army. Remisy z Holandią (1:1) i Słowacją (2:2) wstydu nie przynoszą, w przeciwieństwie do porażki przed własną publicznością z 98. zespołem rankingu FIFA – Białorusią (1:2).

W obozie Irlandczyków można wyczuć delikatne napięcie przed inauguracyjnym meczem ze Szwedami, w którym faworytem będą rodacy Zlatana Ibrahimovicia. Martin O’Neill wciąż zastanawia się nad wyborem optymalnej “jedenastki”, chcąc uniknąć błędów poprzednika, który na EURO 2012 nie ugrał nawet punktu, za każdym razem posyłając do boju inny skład. Byłemu trenerowi Aston Villi wybór komplikują nieco urazy, na który narzekają niektórzy kadrowicze. Najpoważniejsza wydaje się kontuzja Robbiego Keane’a, który prawdopodobnie nie zdąży się wykurować na pierwszy mecz fazy grupowej. Występ Jamesa McCarthy’ego także stoi pod dużym znakiem zapytania.


Mimo to O’Neill nie przepuścił okazji, by wbić rywalowi szpilkę przed bezpośrednim pojedynkiem, który odbędzie się 13 czerwca.


Pewne jest jedno – trenerski tandem z Zielonej Wyspy z pewnością zrobi wszystko, by nie dopuścić do powtórki sprzed czterech lat, kiedy po Mistrzostwach Europy najkorzystniejsze wrażenie spośród irlandzkich uczestników imprezy pozostawili… kibice. Czy to jednak wystarczy, by awansować z najtrudniejszej grupy EURO 2016? Wiara w narodzie jak zwykle ogromna, ale zadanie należy do niezwykle wymagających.


Czy wiesz, że…

  • Jedynym zwycięstwem Irlandii na Mistrzostwach Europy pozostaje wygrana “wojna domowa” z Anglikami (1:0) na EURO ’88 w Niemczech. Strzelcem zwycięskiego, historycznego gola był Ray Houghton
  • Bramkarz Darren Randolph chciał pójść w ślady swojego urodzonego w USA ojca – Eda i zostać zawodowym koszykarzem
  • Kadra Irlandii jest najstarsza spośród wszystkich uczestników EURO 2016 (średnia wieku: 29 lat i 297 dni)
  • Aż trzech piłkarzy The Green Army powołanych na francuski turniej przekroczyło liczbę 100 występów w narodowych barwach – to Robbie Keane (143), Shay Given (134) i John O’Shea (111)
  • Robbie Keane, kapitan reprezentacji i jej najlepszy strzelec w historii (67 goli), pamięta ostatni wielki turniej, na którym Irlandia wyszła z grupy – MŚ 2002 w Korei Południowej i Japonii, gdzie trzykrotnie pokonywał bramkarzy rywali
  • Aktualny asystent Martina O’Neilla – Roy Keane był w latach 1997-2002 kapitanem The Green Army


 Włochy

W niedawnej ankiecie, jaką przeprowadziło Rai Uno aż 95% pytanych negatywnie oceniło powołania Antonio Contego na EURO 2016. Skład Włochów rzeczywiście wydaje się najsłabszy od lat, a w oczy szczególnie razi brak napastnika z prawdziwego zdarzenia. Kogoś, na kim w trudnych momentach ta kadra mogłaby się opierać. Takim graczem nie jest z pewnością Graziano Pellè, podobnie jak Simone Zaza czy Éder, o czym wspominał w rozmowie z nami komentator Serie A w Eleven Sports, Piotr Dumanowski:

“O pomstę do nieba woła linia ataku reprezentacji Włoch, bo runda rewanżowa Édera to było totalne nieporozumienie. Po transferze do Interu on się całkowicie pogubił i raczej nie powinno być dla niego miejsca w tej reprezentacji. Jest Graziano Pellé, jest też Simone Zaza, który jest niezłym napastnikiem, ale przez cały sezon był tylko rezerwowym w Juventusie. Jest jeszcze Immobile, który miał problemy z kontuzjami, musiał też zmienić klub na dużo słabszy i dopiero w Torino mógł liczyć na to, że trochę pogra. Ten atak, patrząc na siłę tej formacji, jaką Włosi dysponowali w ostatnich latach, jest największym problemem. Zdecydowanie lepiej jest na bokach, bo Bernardeschi będzie takim piłkarzem, który akurat powinien się pokazać z dobrej strony. W klubie zaliczył kilka niezłych występów, a w reprezentacji dopiero czeka na jakiś spektakularny mecz. Jeżeli miałbym na kogoś liczyć z przodu, to właśnie byliby to Bernardeschi i El Sharaawy. Może tutaj coś pozytywnego spotka Włochów”

To, co Squadra Azzurra tracą w ataku, z nawiązką niweluje jednak obrona. Tercet Bonucci – Chiellini – Barzagli pozwolił na stratę zaledwie siedmiu bramek w kwalifikacjach do francuskiego czempionatu.

Kadra Contego często oceniana jest negatywnie ze względu na spory minimalizm i dosyć toporną piłkę, jednak w kwestii eliminacji nie ma się do czego przyczepić. Azzurri przeszli je bez najmniejszych problemów, nie przegrywając ani jednego spotkania (7 zwycięstw, 3 remisy – przyp. red.). Właśnie obronę jako najmocniejszy punkt reprezentacji Włoch wskazuje Dumanowski:

„Na pewno najmocniejsze punkty Italii to obrona, no i bramka, bo Gigi Buffon ma 38 lat, a właściwie jest chyba w życiowej formie. Naprawdę w przypadku tego zawodnika powiedzenie “im starszy, tym lepszy” to nie jest jakiś wyświechtany slogan. Defensywa zapewne będzie się składać z trzech zawodników Juventusu: Bonucciego, Barzagliego i Chielliniego. Już towarzyskie spotkanie ze Szkocją pokazało, że Włosi raczej będą starali się nie pozwalać rywalom na wiele – przez całe 90 minut pozwolili podopiecznym Gordona Strachana oddać tylko jeden strzał!”

W pokazaniu pełnego potencjału mogą jednak przeszkodzić Włochom kontuzje, które pochłonęły między innymi Marco Verattiego czy Claudio Marchisio, a więc filary drugiej linii. Dużym echem odbił się także brak powołania dla chyba najlepszego gracza Milanu w tym sezonie – Giacomo Bonaventury, a także pomocnika Napoli – Jorginho.

„Na pewno środek pomocy stracił bardzo dużo na tych kontuzjach Marchisio i Verattiego, ale też brak powołań właśnie dla Jorginho, czy też Bonaventury, który może rzeczywiście nie ma doświadczenia, jak to tłumaczył Conte, na arenie międzynarodowej, ale jest też piłkarzem, który potrafi grę przyśpieszyć i ma dobre uderzenie z dystansu i na pewno szkoda, że nie otrzymał swojej szansy”

Na kadrze negatywnie może się także odbić zamieszanie z wyborem nowego selekcjonera. Wiadomo, że swoją przygodę z reprezentacją Włoch po turnieju kończy Antonio Conte (przenosi się do Chelsea – przyp. red.), a od kilku tygodni media atakują coraz to bardziej wymyślnymi kandydatami na jego następców.


Mimo iż ostateczny wybór miał zapaść pod koniec maja, decyzja nadal nie została podjęta. Zdaniem Dumanowskiego, to nie powinno jednak wpłynąć negatywnie na postawę reprezentacji Italii na EURO 2016:

„Wydaje mi się, że we współczesnym futbolu nie powinno mieć to jakiegoś wielkiego znaczenia, bo i zawodnicy i trener wiedzą doskonale, o co grają. Ale tego można było się spodziewać, bo dochodziło do dużych tarć na linii prezydent Tavecchio i Antonio Conte, między innymi chodziło o termin rozegrania finału Pucharu Włoch i chęć przeprowadzenia wcześniejszego zgrupowania. W prasie Antonio Conte nie ukrywał, że pewne rzeczy, na jakie się zdecydowano, mu się nie podobają, ale nie sądzę, aby miało to jakiś wpływ. Na pewno jest dużo więcej problemów niż ten, że Antonio Conte będzie pracować w Chelsea i nie wiązałby tego z tym faktem”

Czy wiesz, że…

  • Graziano Pellè (Southampton) i Éder (Inter) strzelili najwięcej bramek w sezonie 2014/15 spośród wszystkich zawodników powołanych do kadry na EURO 2016 (po 14 goli)
  • Ośmiu spośród 23 zawodników w reprezentacji nie było jeszcze na wielkim turnieju. Reszta ma za sobą przynajmniej jedne mistrzostwa wielkiego formatu (MŚ lub ME)
  • Antonio Conte powołał zaledwie czterech środkowych obrońców, mimo iż taktyka Squadra Azzurra opiera się na grze trójką stoperów
  • Włosi tylko raz w historii zdobyli Mistrzostwo Europy – miało to miejsce w 1968 roku
  • Pomocnik Thiago Motta jest drugim najlepszym zawodnikiem w pięciu najlepszych ligach na świecie w klasyfikacji najczęściej podających piłkarzy – w trakcie zakończonego sezonu wymienił dokładnie 2756 podań. Na pierwszym miejscu znalazł się inny prezentant Włoch – Jorginho, który na turniej ostatecznie się nie załapał
  • Od kiedy reprezentację przejął Antonio Conte, Włosi tracą mniej niż jedną bramkę na mecz (0,9)


 Szwecja

To może być ostatni wielki turniej dla legendy reprezentacji Szwecji, Zlatana Ibrahimovicia, chyba że Blagult awansują na Mistrzostwa Świata. To jednak może być zadaniem wykraczającym poza ich możliwości, wszak już sam awans na EURO przyszedł Skandynawom w ogromnych bólach. Nierówna forma i ostatecznie trzecie miejsce zapewniło Szwedom piąty z rzędu udział w turnieju finałowym Mistrzostw Europy.

Podopieczni Erika Hamrena, podobnie jak w ostatnich latach, będą opierać swoją siłę na przebojowości i nieprzewidywalności Zlatana Ibrahimovicia, który jest świeżo po fantastycznym sezonie w PSG, gdzie zdobył łącznie 50 bramek i zanotował 19 asyst we wszystkich rozgrywkach!


Drużyna Blagult to jednak nie sam Zlatan (chociaż on sam zapewne twierdziłby inaczej). 34-letni napastnik obudowany jest sporą liczbą solidnych graczy, występujących w niezłych europejskich klubach. W pierwszej kolejności można tu wskazać Albina Ekdala z HSV, Oscara Hiljemarka z Palermo czy Martina Olssona z Norwich.

Mocnym punktem drużyny ma być ponadto doświadczenie. Do kadry Szwecji na EURO 2016 załapali się tacy “wiekowi” gracze jak chociażby Kim Källström (33), Andreas Isaakson (34) czy Sebastian Larsson (30).

Czy wiesz, że…

  • 127-krotny reprezentant Szwecji Kim Källström poinformował, że po turnieju we Francji kończy reprezentacyjną karierę, którą zaczynał piętnaście lat temu
  • W kadrze Szwecji nie brakuje akcentów bałkańskich. Oprócz Zlatana Ibrahimovicia, z tego regionu świata pochodzi także Emir Bajrami, który urodził się w należącej wówczas do Jugosłowenii Prisztinie.
  • Zwycięstwo Szwecji nad Hiszpanią w październiku 2006 roku było ostatnią porażką La Furia Roja w eliminacjach aż do meczu ze Słowacją w październiku 2014 roku
  • Zlatan Ibrahimović był drugim najlepszym strzelcem eliminacji do ME 2016 z 11 trafieniami na koncie. O dwa gole wyprzedził go jedynie Robert Lewandowski
  • Najlepszym strzelcem w historii szwedzkiej piłki jest oczywiście Ibrahimović (64), a jego przewaga nad drugim w tej klasyfikacji Henrikiem Larssonem wynosi aż… 42 bramki! Były napastnik PSG ma także w pojedynkę więcej trafień, niż cała obecna kadra Blagult razem wzięta…


Trenerzy grupa E

W grupie E bardzo ciekawie zapowiada się także rywalizacja trenerów, spośród których tylko jeden ma doświadczenie z prowadzenia zespołu na Mistrzostwach Europy – to Erik Hamren, który z pewnością chciałby zapomnieć o polsko-ukraińskim turnieju, na którym nie udało się Szwedom wyjść z grupy. Pozostali trenerzy największe sukcesy osiągali w piłce klubowej. Najbardziej utytułowanym z całej czwórki selekcjonerów jest Antonio Conte, który zbudował Juventus Turyn na krajową potęgę, zdobywając aż trzy tytuły mistrzowskie z rzędu. Podobnie jak O’Neill, który trzykrotnie triumfował w Szkocji z Celtikiem Glasgow. Czy te doświadczenia przydadzą się debiutantom podczas prowadzenia zespołów narodowych na EURO 2016? Początek rywalizacji w grupie E już 13 czerwca.

Współpraca: Jakub Droździoł

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *